Weekend miałem pełen przygód. W piątek spotkanie autorskie w domu kultury w Golinie, z Piotrkiem Stróżyńskim, Darkiem Papieżem i Patyczakiem – jak dobrze było znów się spotkać! Wystąpiliśmy pod hasłem „autorzy pokolenia punk”, choć publiczność na sali zdawała się przynależeć do innego pokolenia, nie mniej chyba wszystkim się podobało, mi szczególnie Patyczak w krawacie. Pierwszy raz widziałem występ Patyczaka, który gra na scenie, a ludzie siedzą na krzesłach z rozdziawionymi w zdumieniu ustami. Nie było integracji, ani wspólnych śpiewów, pomimo zachęty do tańca i swawoli. Policja z Konina (Golin leży kilka kilometrów od Konina) nie lubi punk rocka, bardzo zasadnicza pani policjantka obciążyła moje konto sześcioma nowymi punktami karnymi (kto je wszystkie zliczy?) i 200 zł honorarium za występ w Golinie szlak trafił, poszło do policyjnej kasy. Na moje grzeczne pytanie: „Czy nie można poprzestać na pouczeniu?”, złośliwie wręczono mi ulotkę „Nie jedź na kacu”, usłyszałem – „Pouczenie jedno, mandat drugie”, oponowałem jeszcze, że akurat dziś pouczenie nijak się ma do wykroczenia, ale twarda konińska glina nie chciała słuchać. Hak jej w smak. Już po nocy pojechaliśmy z Golina całą ekipą do Śmiełowa, gdzie Włodek Sypniewski – współorganizator spotkania – zaskłotował starą szkołę. Ceglany mur odarty z tynku budował atmosferę. Włodek ma tam niezły sprzęt nagłaśniający, podpiął gitarę i grał nam Cohena, a potem ballady rosyjskich złodziei. Mieliśmy nie pić, ale noc była zimna, a gwiazdy piękne na niebie, no i jedna, druga, trzecia, czwarta flasza poszły, aż przyszedł świt. Zwlokłem się z siennika w południe. Patyczak spał jeszcze, Stróżyński z Papieżem bawili się na ulicy z dziećmi w wojnę albo w pokój, trudno było wywnioskować. Nie pomny pouczenia z dnia poprzedniego wsiadłem na kacu i pojechałem do Wrocławia. Oni zostali na kolejny punk rockowy wieczór – tym razem Patyczak + moi drodzy literaci w kościele w Żerkowie. Widziałem fragment z tego spotkania na wideo, Papież nagrywał każde nasze pierdnięcie, wyglądało, że dali radę, dobrą akustykę mieli. A ja we Wrocławiu z trudem odnalazłem klub Łykend. Zanim jednak tam dotarłem, odwiedziłem jeszcze Polmos Wrocław, a tam jest taka miła knajpka nad rzeką Odrą, i trunki przednie polewają, więc była ziołowa Bona, był i Faust żurawinowy, a i wspaniały bitter. Palce lizać, kac minął jak ręką odjął. W Łykendzie wystąpiłem razem z Sarą Antczak, równie urodziwą, co utalentowaną autorką powieści „Wolny i De Klesz”. Przyszło chyba ze 200 osób, klub był zapełniony po brzegi. Zajebista atmosfera, spotkanie świetnie prowadziła Joanna Kobieracka, publiczność wykazała się anielską cierpliwością. A potem wszyscy byli w piekło wzięci, bo okrasą wieczoru był występ kapeli Wolf & The Motherfuckers, bynajmniej nie punkowej. Północ minęła mi w sympatycznej knajpce Literatka na wrocławskim Rynku, dokąd zawinęliśmy się na wielce kulturalne afterparty. Przyznam, że kulturalne zwieńczenie wieczoru było dla mnie niejakim zaskoczeniem. W niedzielę na kacu dotarłem do Warszawy. Dzięki wszystkim – do następnego razu!
W Golinie, od lewej: Piotr Stróżyński, Łukasz Gołębiewski, Ryszard Krupiński, Dariusz Papież
W Golinie
Patyczak zaprasza do tańca
Opuścił spodnie do kolan…
Wojtek Sypniewski gra nam u siebie, w Śmiełowie
Z Sarą we Wrocławiu
W klubie Łykend: Sara Antczak, Łukasz Gołębiewski, Joanna Kobieracka
Wolf & The Motherfuckers
49 komentarzy dla “W Golinie i Wrocławiu”
Laski z małymi cyckami
pewnie podbijaly do niego pozniej pasztety, bo poczuly sie docenione
Hm… Zaskakująca obserwacja! Nigdy by mi nie przyszło do głowy, że małe cycki zwisają jak wymiona krowie. A to odkrycie… Człowiek całe życie się czegoś uczy, sam patrzy, a nie widzi…
kawałek czadowy, Patyczak na prezydenta. Xenna moja miłość,ta miala słodkie piersi Łukasz……….
cycki
nasłodsze 😀
Laski z małymi cyckami
mój gość <3
Laski z małymi cyckami
Poza mna 😀
Laski z małymi cyckami
Piosenka rlz 😀 a w tle Plakat z tuxem Linuxem 😀
Laski z małymi cyckami
mhm. gdzie kupie ten plakat z pingwinem ?
Laski z małymi cyckami
Trzeba samemu wykonać.
Laski z małymi cyckami
Przypuszczam Dariusz że byłeś najebany bo ja rozumiem że dziewczyny to kwestia gustu i nie ma brzydkich ale żeby wszystkie piękne to jakieś bardzo podejrzane
Zapraszamy na drugi odcinek z serii Akademia Brandy Pliska z Koktajl.TV. Łukasz Gołębiewski, redaktor naczelny magazynu o alkoholach „Aqua Vitae” opowie jak powinno się pić i podawać koniak, dlaczego w takim kieliszku oraz czy powinno się go podgrzewać. Zapraszamy!
Książka „Mocne alkohole w Polsce 2018” to pozycja pionierska, bo choć mieliśmy na rynku różne publikacje w podobnym tonie, czy to własne wydawnictwa ówczesnych Polmosów czy „Almanach wódek polskich”, wszystkie one były kroplą w morzu potrzeb. Co więcej, ograniczały się do swojego „poletka”.
Z Włoch wracałem z lotniska Treviso, a że miałem jeszcze kilka godzin do odlotu, więc postanowiłem zrobić spacer po mieście. Przecina je rzeka Sile, wzdłuż jej lewego brzegu ciągną się fragmenty murów starego miasta, w które wbija się systemem fos i kanałów. Tu gdzieś zostawiłem samochód (znalezienie wolnego miejsca do parkowania zajmuje sporo czasu) i ruszyłem w labirynt uliczek.
W małej wiosce Vazzola, u podnóża gór Conegliano, w samym sercu win prosecco, kilkanaście kilometrów od Treviso, swoją ogromną, nowoczesną destylarnię ma rodzina Castagner. Roberto Castagner założył firmę w 1996 roku i bardzo szybko stał się jednym z największych producentów (6 mln l rocznie, ok. 12% udziału w rynku grappy). – Być może dlatego, że nie miałem w rodzinie poprzedników związanych z wytwarzaniem grappy, podszedłem do jej produkcji w sposób innowacyjny. Nie wstydzę się tego, że produkujemy grappę na skalę przemysłową, że nie jesteśmy firmą rzemieślniczą, bo wiem, że nie mielibyśmy tak mocnej pozycji na rynku, gdyby nie przemawiała za nami jakość produktów – mówi Roberto Castagner.
Valdobiaddene, stolica prosecco, miasteczko otoczone wzgórzami i winnicami (ponad 6500 ha upraw w regionie), na każdym wzgórzu kościół, w dole winiarnie, wśród nich m.in. Mionetto, producent najbardziej popularnego w Polsce wina musującego, ale też Altaneve, Masottina i innych – jest tu ponad 3000 winiarzy, którzy rocznie dostarczają na światowe rynki ok. 600 tys. hektolitrów wina. Szlak prosecco ciągnie się przez miasteczko, przez wzgórza, przez winnice. Jak na stolicę wina z bąbelkami miasteczko jest zaskakująco senne, przy rynku jest dobrze zaopatrzony sklep z winem, jest kilka restauracji, wine-bar, ale życie towarzyskie nie koncentruje się w mieście, lecz na otaczających je pagórkach, na winnicach, do których autokary każdego dnia przywożą setki turystów z całego świata. Większość winnic ma parcele, które pozwalają na posługiwanie się oznaczeniem DOCG Prosecco di Conegliano Valdobbiadene lub po prostu DOCG Valdobbiadene Prosecco. Nie wszystkie są winami musującymi, bo w Valdobbiadene z tych samych winogron glera robi się też wina spokojne, w dodatku także z nazwą Prosecco na butelce (z dopiskiem tranquillo). Tańsze butelki robione są w zbiornikach ciśnieniowych, czyli metodą Charmata, droższe metoda tradycyjną, z fermentacją w butelkach. Właściwie każdy liczący się producent stosuje tu obydwie metody. Ze względu na ciśnienie w butelce wina dzielone są na spumante (minimum 3 bary) i frizzante (1-2,5 bara i to jest zdecydowana większość produkcji), a także wspomniane spokojne wina tranquillo. Drugi podział charakteryzuje poziom cukru, od najbardziej wytrawnych brut, przez extra dry, dry i demi sec. Robione zawsze z białych winogron (lub prawie wyłącznie, bo apelacja dopuszcza niewielki udział winogron pinot noir), ale coraz częściej spotykamy różowe prosecco, które nie jest czystym winem, lecz zawiera dodatek soków owocowych.
Otoczone górami Grappa miasto Bassano jest kolebką włoskiej grappy, tu działa m.in. najstarsza wciąż czynna destylarnia – Blo. Nardini z 1779 roku, jest tu piękne muzeum grappy zorganizowane przez Jacopo Poli, w promieniu kilku kilometrów są jeszcze dwie destylarnie – Poli i Capovilla. Nie od regionalnego trunku, lecz od gór pochodzi drugi człon nazwy miasta, dodany zresztą dopiero w 1928 roku. Krystalicznie czyste źródła spływające ze wzgórz, a także porastające je winnice, niewątpliwie przyczyniły się do tego, że to tu właśnie grappa jest alkoholem absolutnie wyjątkowym.
Firmę założył w 1898 roku Giobatta Poli, wciąż jest ona w rodzinnych rękach, zarządzana już przez czwarte pokolenie. Firma mieści się w wiosce Schiavon, tuż obok kolebki grappy – miasteczka Bassano del Grappa. Rodzina Poli żyje w tym regoionie od XIV wieku, kiedyś prowadzili tawernę w wiosce Gomarolo, potem przenieśli się do Schiavon, zajmowali się handlem winem i otworzyli mała destylarnię. Na początku XX wieku Giovanni Poli był pierwszym w okolicy właścicielem samochodu i telefonu. Obecnie destylarnia mieści się w tym samym miejscu, w którym powstała, z charakterystycznym kominem z czasów, kiedy alembiki były ogrzewane węglem. Firmą zarządzają Jacopo, Andrea i Barbara Poli. Destylarnia jest otwarta dla zwiedzających, działa też przy niej wspaniale urządzone muzeum grappy. Drugie muzeum grappy rodzina Poli ma w Bassano del Grappa – w XV-wiecznym pałacu (Poli Museo Della Grappa). W obu prezentowane są stare maszyny, książki, butelki, jest to część wielkiej kolekcji Jacopo Poli, który ma także wielką bibliotekę książek o alkoholach, a i sam jest autorem książki o grappie. Wizyty są bezpłatne, a Jacopo Poli często sam oprowadza swoich gości po zakładzie w Schiavon.
Vittorio Capovilla założył destylarnię w 1986 roku, na przedmieściach Bassano del Grappa. Wcześniej pracował w branży winiarskiej. Swój pierwszy alembik samodzielnie skonstruował w 1975 roku z części, które przewoził z Austrii. Pozwalał na destylację 300 l. Obecnie Capovilla robi 40-50 tys. butelek rocznie, mają też małą destylarnię Marie-Galante na Gwadelupie, gdzie robią rum typu agricole (m.in. marka Rhum Rhum). Mają też 4 ha własnych sadów, poza grappą i brandy w ofercie jest szeroki wybór wysokiej jakości destylatów owocowych, a nawet destylaty z piwa.
n.jpg)
n.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
pewnie podbijaly do niego pozniej pasztety, bo poczuly sie docenione
nie ma pasztetów wśród punków, wszystkie nasze dziewczyny są piękne
Zgadzam się. Byłem niedawno na Rozbracie. Tam było mnóstwo punków i wszystkie dziewczyny były piękne. Wśród punków, toż to istny raj
zostań punkiem ;P
chyba będę musiał….
A ja to juz jestem idealem 😉 a przynajmniej wedlug tej piosenki
Zaiste 😀
Pierdolisz? Na prawdę wolisz gdy laska ma cycki, które zwisają jak wymiona krowie??
Najważniejsze żeby ksztaltne były!
Hm… Zaskakująca obserwacja! Nigdy by mi nie przyszło do głowy, że małe cycki zwisają jak wymiona krowie. A to odkrycie… Człowiek całe życie się czegoś uczy, sam patrzy, a nie widzi…
kawałek czadowy, Patyczak na prezydenta.
Xenna moja miłość,ta miala słodkie piersi Łukasz……….
nasłodsze 😀
mój gość <3
Poza mna 😀
Piosenka rlz 😀 a w tle Plakat z tuxem Linuxem 😀
mhm. gdzie kupie ten plakat z pingwinem ?
Trzeba samemu wykonać.
Przypuszczam Dariusz że byłeś najebany bo ja rozumiem że dziewczyny to kwestia gustu i nie ma brzydkich ale żeby wszystkie piękne to jakieś bardzo podejrzane
Wszystkie piękne, a niektóre piękniejsze 😀
Otóż 😉
lub punki są tak napaleni/nawaleni że każda się im podoba xd
najebani i ujarani, ehem 😀
ale fakt faktem, że większość punków to również urodziwi jegomoście 😀
Widać, żeby śpiewać punk nie trzeba mieć talentu wokalnego, no ale taki wasz gust, nic mi do tego.
Typowy pankol i utwór też, stary Jarocin w nim czuć.
On napierdala jak silnik komara pod górę!
gdzie on jest??? czemu go w Jarocinie nie było???
Ja pierdole ale drętwa publika :/
Czy to w Golinie obok Konina było???????/
dokładnie tam
Heh, fakt, drętwa, niedojabolona
Gra zajebiście, ale zdaje mi się, że On śpiewa na jakiejś stypie…
Nie został doceniony
Uwielbiam Jego teksty…
nieśmiertelny Patyczak 😀
Wolne oprogramowanie to chuj i ciota, niedorobione gówno dla brudasów metalowych.
Kto się zgadza ręka w góre.
najlepszy wokal od czasów Ozzy`ego i Dickinsona – Wolf!
Fantastyczny akustyk – dzięki w imieniu kapeli!
Imponujący wokal… jakbyś ukradł go Bruce’owi Dickinsonowi xD
Czemu ten basista mi przypomina Duffa McKagana?! 😀
New Bad Obssesion ;))
Keira jak pierwszy raz ich zobaczyłam to myślałam, że to drugie Guns’N’Roses…
riff podobny do def leppard- pour some sugar on me, perkusja podobna do inside out – xyz
so this is bitchin tune, down boys!
świetnie, jak zawsze 100% siebie:)
”Czyste glany, o co chodzi” ;-)))))
zwłaszcza do łóżka!
Landryn to chciałby być taki czysty! ;-))))
niepokalany…
I tam nie dojechałam
punx not dead!
Patyczak jak zwykle NAWIEDZONY
a moze takiemu lepiej na tym swiecie ?