Za miasteczkiem Pakruojis, nad rzeką Kruoja, zachował się dawny dwór i część majątku rodziny Roppów. Zbudowany w stylu kasycystycznym, otoczony pięknym parkiem, z dawnymi zabudowaniami gospodarczymi, m.in.: młyn wodny, wiatrak, stajnie, kuźnia, zakład przędzarski, gospoda, browar i gorzelnia (nie dotrwały do naszych czasów m.in.: szkoła i kościół). Pierwszy dwór stanął w tym miejscu w XVI wieku, jednak obecne budynki są z lat 1820-1840, odrestaurowane po 2004 roku, m.in. dzięki dofinansowaniom z UE. Jest tu 150-letni park z około 26 gatunkami drzew o powierzchni 48,2 ha, pełen kwiatów, pomników i figur, z wysepką dla zakochanych, chętnie wykorzystywaną do zdjęć ślubnych. Zachowały się 43 budynki, wspaniały łupkowy most. W dawnych garażach jest duża kolekcja starych samochodów i maszyn parowych, wszystkie pojazdy są na chodzie. Pokoje gościnne w dawnej oficynie urządzone są stylowo z meblami, obrazami i przedmiotami z XIX wieku.

Od pierwszej minuty Adam Buksa w parze z Lewandowskim, wyszliśmy w ustawieniu ofensywnym i ofensywnie zaczęliśmy spotkanie. Właściwie przez cały czas przeważaliśmy, w środku pola, w ataku, w strzałach na bramkę, nawet w obronie robiliśmy lepsze wrażenie, nie dopuszczając do groźnych sytuacji pod bramką Szczęsnego. Na drugą połowę gracze wyszli jakby zdekoncentrowani, a Anglicy zaczęli kontrolować grę. Ale nie było jakiejś duże przewagi Anglików, kiedy Harry Kane strzelił z dużego dystansu bramkę, dość przypadkową, po części wynikającą ze złego ustawienia Szczęsnego. Ten gol wiele w obrazie gry nie zmienił, a zmiany jakie przeprowadził Sousa zdawały się być osłabieniem, a nie wzmocnieniem. Szymański łatwo tracił piłkę, a jednak to on został bohaterem, wyrównując po świetnym podaniu Lewandowskiego w 92. minucie. I znów udało się zremisować z silniejszym przeciwnikiem. Oby to nie nadmuchało ego piłkarzy, bo z lepszymi potrafimy remisować, ale również potrafimy przegrywać ze słabszymi, a o miejscu w grupie nie zadecyduje remis z Anglią, a wygrana z Albanią. Bądźmy dobrej myśli.

Typowałem 8:0. Piłkarze San Marino zachowywali się jakby wyznaczono im rolę „potykaczy” – może przeciwnik, wpadnie, potknie się, przewróci i goli stracimy mniej. Nieprzyjemna rola, trudno mieć ambicje, kiedy się jest chłopcem do bicia. Wtedy myśli się nie o tym, żeby się odgryźć, ale żeby oderwać jak najmniej. Gra przypominała kopaninę podwórkową, tylko murawa za dobra, powinien był unosić się piach i kurz. Pierwsza połowa 4:0 dla Polski. Pierwsza bramka Lewandowskiego już w czwartej minucie, drugą dołożył w 21. Po jednej Świderski i Linetty, a miał swoje szanse też Puchacz. Gdyby San Marino choćby próbowało grać otwarty futbol, to tych bramek byłoby więcej, ale jak ktoś się kładzie na trawie i czeka, że może ktoś się potknie, to… wcześniej czy później ktoś się potknie. Jedyne kontrataki San Marino to były brzydkie faule i chyba powinni byli dostać czerwona kartkę już w pierwszej połowie, tyle, że żaden sędzia nie chce skopać przegranego. Lewandowski już nie wyszedł na druga połowę. Zaczęło się od koncertu pomyłek, gry w szmatę i szmaciarskiej straty bramki w 48. minucie, to był wstyd na miarę całej dotychczasowej kadencji Paulo Sousy, którego praca naznaczona jest niepewnością w obronie. Tu nawet nie było niepewności, tu było szmaciarstwo na poziomie podwórka, szczypiorniaka. Potem były minuty męki, wydawało się przez pół godziny, że San Marino gra jak równy z równiarzami.  Wynik ustalił Adam Buksa, częściowo w doliczonym czasie gry, jego hat-trick to jest to, co zapamiętamy na dłużej. Buksa jest absolutnym wygranym dwóch ostatnich meczów, ma instynkt, szybkość, wzrost, chęć zdobywania bramek. Rasowy napastnik, chciałbym go zobaczyć w meczu z Anglią.

Na Stadionie Narodowym jest mecz Polska-Albania. Zaczęło się dobrze, w 12. minucie strzelił Lewandowski. Skończyło się bardzo dobrze, bo aż 4:1 dla Polski, ale były momenty w naszej grze bardzo słabe. Zwłaszcza w środku pola, łatwo tracone piłki, brak szybkości, brak zgrania. Albańczycy wyrównali w 25. minucie i wydawało się, że zaraz wyjdą na prowadzenie. To był jednak dobry dzień Wojciecha Szczęsnego, nie tylko bronił z dużym wyczuciem, ale też dobrze wyprowadzał piłkę, co ostatnio nie często mu się zdarzało. W dużym stopniu jego zasługa była bramka na 4:1, strzelona przez Karola Linetty. Dobrze będzie wspominał dzisiejszy dzień też Adam Buksa, który strzelił bramkę w swoim debiucie. Strzelił też Krychowiak, ale ten gol to była w 200% zasługa Lewandowskiego, który minął pięciu rywali, oszukał bramkarza i jeszcze genialnie wypuścił piłkę przed linią bramkową. Miło się oglądało cztery gole Polaków, ale błędów było u nas tak dużo, że gdyby to był mocniejszy przeciwnik, to nie mielibyśmy tylu powodów do radości. Tymczasem jednak Anglia ograła Węgrów 4:0, tym samym awansowaliśmy na upragnione drugie miejsce w grupie. Anglia jest poza zasięgiem rywali, Węgrzy będą się 5 września męczyli z Albanią, a nas czeka przyjemna wycieczka do San Marino. O kolejności w grupie zadecyduje zapewne dopiero nasz listopadowy mecz z Węgrami. Czyli jest o co walczyć.

Już niedługo nakładem Wydawnictwa Księży Młyn w Łodzi ukaże się nowa książka Łukasza Gołębiewskiego pt. „Polska wódka”. Książka będzie w szerokiej dystrybucji, oto jak ją rekomenduje wydawca:

Ukazał się czwarty w tym roku numer „Aqua Vitae” z kozą na okładce, bo wewnątrz m,.in. rozmowa z twórcami destylatu z koziej serwatki – Radosławem Froniem i Bartoszem Wilczyńskim. Ponadto m.in. przedstawiamy największe światowe marki alkoholi z rankingu milionerów, odwiedzamy miodosytnię The Big Fellow, przedstawiamy historię Scotch Malt Whisky Society i ich niezwykłe butelkowania.

Włochy Mistrzem Europy. Dwie różne połowy, wielki wysiłek obydwu drużyn, zadecydowały karne. Anglia świetnie zaczęła, po genialnie wyprowadzonej akcji przez Harry Kane’a, Trippier pięknie wrzucił w pole karne, a Show huknął tak, że bramkarz Włoch mógł tylko wyciągnąć piłkę z siatki. Zaczęło się kapitalnie dla Anglików, ale ci bynajmniej nie poprzestali, cały czas groźnie atakowali bramkę Donnarumma. Jednocześnie kontrolowali sytuację w środku pola, Włosi byli częściej przy piłce, więcej biegali, ale nic z tego nie wynikało. Jeśli znaleźli jedną wyrwę w angielskiej obronie, to pojawiała się kolejna zapora, a bywało, że i trzecia, jakby Anglików było na boisku więcej. Znakomita taktyka Anglików, która sprawdza się od początku Euro – wielka koncentracja w obronie, ale jednocześnie z wyciąganiem piłki dalekimi podaniami pod pole karne rywala. Umiejętność szybkiego wyprowadzania dalekich akcji zadecydowała o pierwszej bramce, ale takich sytuacji w pierwszej połowie Anglicy mieli kilka. W rezultacie bliżej było 2:0 niż wyrównania. Bramka Bonucciego w 67. minucie odmieniła całkowicie obraz gry. Bramka szczęśliwa, strzelana na raty, ale po niej jakby Anglicy zapomnieli, co mają grać, jakby coś się w programie popsuło. Włosi zaczęli groźnie atakować, bo Anglicy przestali kontrolować środek pola. Zmiany nic nie wniosły, przeciwnie, zejście Rice i Trippiera wprowadziło jeszcze więcej chaosu w grze Anglików. Trener Włochów wymienił całą pierwszą linię, Chiesa zapewne zszedł albo w wyniku kontuzji, albo zmęczenia, ale wraz z jego zejściem gra zaczęła się wyrównywać. Dogrywka była grą nerwów, ale już bez podejmowania ryzyka. Trener Gareth Southgate na pewno będzie bardzo krytykowany za zmiany, które dały Anglii porażkę. Wpuszczenie na minutę przed końcem dwóch nierozgrzanych zawodników, Rashforda i Sancho, po to by egzekwowali karne, było taką zagrywką, która często nie wychodzi. Wydawałoby się, że są zupełnie na świeżo, mają siłę, ale psychologicznie to trudne dla zmiennika, bo w głowie dudni „co jak nie trafię?”. Ano nic, świat się nie kończy, Włochy są Mistrzami Europy, a Anglia znów obejdzie się smakiem. Nie żałuję ich, choć to fantastyczny zespół, ale pozostając w kategoriach smaku, to jednak ustawienie tej imprezy w kierunku Mistrzostw Wembley budziło niesmak. Świetny finał, może poza dogrywką. To były dwie najlepsze drużyny turnieju.

Anglia miała wygrać i wygrała. Można odnieść wrażenie, że całe to Euro zostało ustawione pod Anglię, grają ciągle u siebie, maja łatwiejszą drabinkę do finału… Euro, które przejdzie do historii, jako wielka porażka organizacyjna. Dania miała przegrać i przegrała, choć zaczęła z animuszem i w 30. minucie Damsgaard strzelił przepięknego gola z rzutu karnego. To był jednak koniec ciekawej gry Duńczyków. Mam wrażenie, że przyjęli strategię, która czasami się sprawdza, ale sprawia, że takich meczy nie chce się oglądać, czyli strzelić bramkę, a potem bronić się do utraty tchu. Tego tchu zaczęło brakować, a doping angielskich kibiców robił swoje. Remis przyszedł bardzo szybko, w grze Duńczyków niczego jednak nie zmienił, grali momentami całą jedenastką na własnej połowie. Kilka razy świetnie bronił Schmeichel. Anglia miała wygrać, więc w dogrywce dostała od sędziego prezent, rzut karny na raty wyegzekwował Harry Kane.

Włochy wyszły na boisko jako zdecydowany faworyt, jednak to Hiszpania początkowo przeważała. Tyle, że w środku pola, w polu karnym włoska obrona funkcjonowała bardzo sprawnie. W 60. minucie po prostej akcji bramkę strzelił dla Włoch Chiesa i gra zrobiła się ciekawsza. Włosi bynajmniej nie cofnęli się, lecz starali się iść za ciosem, ale kilka zmian na boisku spowodowało, że Hiszpania złapała wiatr w żagle i dziesięć minut przed końcem wyrównał wprowadzony Alvaro Morata. Po dobrej drugiej połowie przyszedł koszmar nudnej dogrywki, zmarnowane 30 minut. Obydwie drużyny grały aby dożyć do rzutów karnych, a w tych lepsi okazali się Włosi. Faworyt awansował do finału, ale kosztowało to dużo sił. Dla mnie pretendentem do tytułu Mistrza Europy pozostaje Anglia.