„Łotr 1” to kolejny film ze świata „Star Wars”. Dlaczego taki film nie powstał zaraz po sukcesie „Nowej Nadziei”, albo gdzieś w latach 80.? Wtedy oglądałbym go z wypiekami. Dlaczego George Lucas nie chciał zarobić jeszcze więcej milionów dolarów i na bieżąco kręcić takie sequele, prequele, spin-offy, zwischenrufy? Byśmy to łykali z pasją neofitów. A teraz człowiek jest i starszy, i bardziej wybredny, i kino zmieniło się wraz z cyfryzacją zupełnie. Taki film już nie wbija w fotel, nawet nie skłania żeby pójść zobaczyć po raz drugi, a przecież pierwszą trylogię „Star Wars” oglądało się i po dwadzieścia razy. A to jest film i ukłon w kierunku miłośników właśnie pierwszej trylogii.

Z czego znany jest Belfast? Z tego, że wybudowali największy statek pasażerski jaki zatonął, no i z piosenki Stiff Little Fingers „No Sleep Till Belfast”. I jeszcze z tego, że jest stolica Irlandii Północnej, i że często wybuchają tu bomby. To nie za wiele. Belfast jest miastem pełnym kontrastów, jest tu wielki port i stocznia, więc rozwinęła się przemysłowa część miasta, do tego dodać należy przemysł lekki. Muzeum Titanica ściąga tłumy, po bilety ustawiają się kolejki. Ja nie poszedłem, bo nie jestem entuzjastą katastrof morskich. Jest też wspaniałe więzienie i tu warto zajrzeć, bo obecnie jest otwarte dla zwiedzających, pokazuje jak opresyjny był system więziennictwa w UK. To więzienie – Crummlin Gaol – zajmuje kilka kwartałów, jest właściwie spora fabryką, a obecnie na jego terenie rusza destylarnia whiskey – pierwszy spirytus ma popłynąć jeszcze w 2016 roku.

Poruszająca i znakomicie napisana książka, łącząca elementy thrillera, sensacji w stylu Alistaira MacLeana i political-fiction. Chyba obok sagi „Millennium” najlepszy z licznych kryminałów noir rodem z Szwecji. Zander sugestywnie tworzy mroczny klimat, zaskakuje momentami liryzmem opisów stanu ducha postaci, bardzo powoli wprowadza w świat kolejnych bohaterów – postaci równorzędne, bo ta niezwykła powieść nie ma głównego bohatera.

czeska wódka ze średniej półki, o słodkawym smaku i nieprzyjemnym etylowym aromacie, zestawiana w Pradze przez firmę Pražská Vodka & Destiláty, moc – 37,5%. Dzięki kampaniom reklamowym od 2012 roku systematycznie zwiększa udział w rynku czeskich wódek, obecna w większości marketów i dyskontów, często w promocyjnych cenach. Jest jej znacznie bardziej udana wersja Pražská Premium o mocy 45%.

W Markach, tuż obok urzędu miasta, na ładnym placu stoi samotna lokomotywa, zupełnie jakby uciekła z wyobraźni Stanisława Ignacego Witkiewicza. Często ja mijam, gdyż niedaleko jest mój ulubiony sklep z alkoholami M&P.

znakomita brazylijska wódka z trzciny cukrowej, czyli cachaça, produkowana w zakładach o tej samej nazwie w pobliżu Rio de Janeiro. Stworzył ją miłośnik cachaçy, João Luiz de Feria, od początku z zamysłem, że będzie to trunek klasy premium. Od 2009 roku niezmiennie jest w gronie Top 5 najlepszej cachaçy według ocen specjalistów, jej pełna nazwa Magnífica cachaça do Brasil oddawać ma jej typowo lokalny, a przy tym wyjątkowy charakter. I rzeczywiście jest wyjątkowa, niemal niezrównana (poważnym konkurentem jest Ypióca). Wspaniały, słodki, tropikalny, bananowy smak i aromat ma najprostsza Magnífica Tradicional (45%), biała, spędziła dwa lata w beczkach z egzotycznego drzewa Ipê. Według mnie to najlepsza biała cachaça, przynajmniej lepszej nie próbowałem i szkoda jej do drinków jak Caipirinha. Również bardzo dobra, choć pozbawiona tej owocowej świeżości, jest Magnífica Envelhecida (43%), barwy bursztynowej, dwa lata spędziła w beczkach po szkockich whisky, z nutami wanilii, karmelu, zdecydowanie słodka i bardzo delikatna. I wreszcie mistrzowska Magnífica Reserva Soleira (43%) – orzechowy kolor, bardzo sodki aromat trzciny cukrowej, w ustach czekolada i cytrusy. Leżakowała piętnaście lat w systemie Solera, z czego minimum dziesięć lat w beczkach po Bourbonie Jack Daniel’s. Potężna, bogata cachaça. Na rynkach europejskich firma znana jest dzięki niemieckiemu przedstawicielstwu, firmie Perola z Norymbergii.

W Teatrze Rampa na scenie Mrowisko obejrzałem dziś przedstawienie „Pod akacjami” na podstawie mało znanej sztuki Iwaszkiewicza. Zamiast chorego Marka Frąckowiaka w głównej roli księdza Węgrzyna wystąpił sam reżyser, Grzegorz Mrówczyński. Spektakl kameralny, trwa nieco ponad godzinę, ale dobrze zagrany, przekonująco, a przede wszystkim bardzo dobry tekst, o tragedii wyboru między lojalnością, miłością a ideami, czy nawet wiarą. Tragiczna postać księdza Węgrzyna, który wierzy, że miłość to prawda i każde ludzkie życie jest wartością nadrzędną, a ostatecznie to na nim spoczywa wykonanie wyroku podziemnego trybunału na kolaborancie (akcja sztuki rozgrywa się wiosną 1944 roku, Iwaszkiewicz napisał sztukę w 1945). Flora, którą gra debiutująca Adria Jakubik, narzeczona kolaboranta, to tylko pozornie cyniczna dziewczyna, która straciła wiarę w szczerość uczuć. W rzeczywistości jej postawa jest formą obrony przed zranieniem, straciła rodziców i nie chce stracić już nic więcej. Sierotą jest też młody harcerz, Józio, kolejna tragiczna postać tego dramatu. Ma wykonać wyrok, na Florze i jej narzeczonym zdrajcy, jednak zakochuje się w pięknej kobiecie. Staje przed tragicznym wyborem – wykonać rozkaz i zabić swoją pierwszą miłość, a potem także siebie, czy zdezerterować? Szczęśliwie ksiądz wybawia go z opresji, bierze grzech podwójnego wyroku, ale przecież także zabójstwa, na swoje sumienie. Dobrze dobrani aktorzy – aptekarz, kolejarz, zdrajca Brausch. Ograniczona do minimum scenografia, nastrój budują światła i oczywiście gra aktorska – ekspresyjnie wzmacniająca dramatyzm, a przy tym operująca przede wszystkim słowem, wydaje mi się, że bardzo pasująca zarówno do tekstu, jak i szerzej – do twórczości Iwaszkiewicza oraz czasu akcji. Pytanie, na ile wojna zmienia wartość ludzkiego życia, pozostaje zawieszone w powietrzu, nie odpowiada na nie nawet obrońca człowieczeństwa, ksiądz Węgrzyn. A jednak to obowiązek, nie życie, okazują się być najważniejsze. Dylemat w trudnym czasie wojny wykracza bowiem poza sumienie i często nie dotyczy jednego życia, jednego człowieka. gdyby zawiódł harcerz Józio, a ksiądz go nie wyręczył w egzekucji, wówczas być może zginęliby konspiratorzy. Ksiądz chce ocalić duszę Józia, który dawno stracił niewinność, wykonał wcześniej z rozkazu podziemia trzy inne wyroki, ale jednocześnie opowiada się po jednej ze stron, przestaje być kaznodzieją, staje się żołnierzem. A jednak śmierć Flory jest ze wszech miar niesprawiedliwa, jej jedyną winą była nadmierna frywolność, ale przecież to młoda dziewczyna, w normalnych warunkach jej miłosne wybory nie miałyby innych konsekwencji niż ewentualne rozczarowanie. Tymczasem ponosi konsekwencje nieadekwatne do winy. Iwaszkiewicz pozostawia nie tylko widza, ale też bohaterów swojej sztuki ze świadomością okrucieństwa czasu wojny. I zapewne gdy pisał „Pod akacjami”, w 1945 roku, to właśnie było najważniejsze. Dziś, kiedy oglądamy spektakl przez pryzmat miłości i wartości ludzkiego życia, nie łatwo jest zrozumieć decyzję księdza Węgrzyna, choć – w warunkach czasu akcji – zapewne nie miał on wyboru. Zrobił to, co musiał, wbrew własnym przekonaniom, wierze i sumieniu.

Jak połączyć literaturę, teatr, film i muzykę pokazuje Michał Konarski w sztuce „Mistrz i Małgorzata”. Czy to połączenie dało dobry efekt? Nie koniecznie. Piosenki Izaaka Dunajewskiego z radzieckich filmów propagandowych „Wołga, Wołga” i „Świat się śmieje”, dziś są jedynie kiczowate i chyba nie warto do nich wracać, zwłaszcza, że do powieści Bułhakowa mają się nijak.

rodzinna firma z Gaskonii, powstała w 1650 roku, posiadająca winnice, produkująca: wina, likiery i armaniaki. Domaine des Persenades to 40 ha winnic i wielka posiadłość w Cazeneuve. Firma ma uprawy w regionach Bas-Armagnac i Ténarèze, skupuje też wina od małych producentów, są to winogrona szczepów: Ugni-blanc, Colombard, Sauvignon, Chardonnay, Gros i Petit Manseng, Merlot czy Cabernet Franc. Rocznie produkowanych jest ok. 300 tys. butelek wina i są one również dostępne w Polsce. Oferta armaniaków obejmuje: VSOP (leżakujące w beczkach 7-8 lat), Hors d’âge (12-15 lat) oraz potężny, rocznikowy 1991 (41%) mocno przesycony taninami czarnego gaskońskiego dębu, z zaskakującą pikantną nutą – pieprzu i cynamonu. Firma oferuje także tradycyjny dla regionu likier na bazie armaniaku, z dodatkiem win i soków z winogron – Floc de Gacogne w wersjach czerwonej i białej, a także inne ciekawe likiery: malinowy, waniliowy, z czarnej porzeczki czy imbirowy (po 17%).

18 marca w klubie Znośna Lekkość Bytu w Warszawie (ul. Lubelska 30/32) wystąpią: Acidez – pogo punk z Meksyku (www.acidezpunx.bandcamp.com), Bunt – punk rock z Garwolin (www.facebook.com/buntpunkrock) i Max Cady – hc/punk oi z Lublina (www.maxcady.bandcamp.com). Wjazd 15 PLN, start 20:00. Na miejscu benefitowe vege żarcie na schronisko w Celestynowie.

Od lat marzyłem żeby zobaczyć ich na scenie. To był mój przedostatni zespół na „muzycznej liście marzeń”. Widziałem na scenie Crass i Conflict, Lou Reeda i Patti Smith, Tarakany, Ine Kafe, Fialky i Houbę, La Fraction, Sex Pistols, Vice Squad, Anti Nowhere League, Subhumans, Zounds, Poison Idea, Angelic Upstarts, Cock Sparrera, Sham 69 i 999, G.B.H. i Exploited, oraz masę innych zespołów, których słuchałem jako szczaw oraz takich, które polubiłem później. Byłem na koncertach wszystkich czołowych kapel polskiej sceny: Siekiery, Moskwy, Deutera, Dezertera TZN Xenny, Braku, Kryzysu i Brygady Kryzys, Tiltu i WC, Ewy Braun i Złodziei Rowerów. Nie widziałem na żywo Post Regimentu, ale wciąż mam nadzieję, że jeszcze się reaktywują. Nie widziałem Clash i Ramones i już nie zobaczę. Nie widziałem Berurier Noir – i to jest moje ostatnie muzyczne marzenie, potem można umierać. Gdy byłem nastolatkiem, nie tylko nie myślałem, że kiedykolwiek zobaczę coś więcej niż U.K. Subs, ale też nie przyszłoby mi o głowy, że gdy będę po 40., te zespoły dalej będą koncertowały, a Europa pozbawiona będzie granic.Anti Flag to dla mnie zespół absolutnie wyjątkowy, jak Subhumans, późne odkrycie, bo oni grają „dopiero” od 20 lat. To melodyjny anarchopunk, bardzo mocno wyrastający z amerykańskiej sceny – czerpiący inspirację choćby z dokonań Angry Samoans, ale absolutnie obojętny na tradycję anarchopunka europejskiego. Muzyka przejmująca, zarówno ze względu na teksty, jak i świetny, trochę rozpaczliwy wokal Justina Sane’a. Zespół miał zaskakująco niewiele zmian w składzie i równie zaskakująco wyrównany repertuar. Wiele ich piosenek ma charakter hymnów, czy manifestów. Treści zdecydowanie lewicowe, alterglobalistyczne, a przede wszystkim antyamerykańskie, niezależnie czy krajem rządzi Bush czy Obama, oni są przeciw, pokazują obłudę polityków, rolę wielkich korporacji w rządzeniu światem. Teksty przemyślane, głębokie, zaangażowane. Skutecznie promują też idee D.I.Y., większość swoich płyt wydali samodzielnie. Melodyjna muzyka, której nie powstydziłoby się 999, powoduje, że te piosenki wpadają  ucho, a treści stają się tym bardziej nośne. Przyznam, że pierwszymi pięcioma płytami byłem oczarowny do tego stopnia, że prawie nie słuchałem niczego innego („Die for the Government”, 1996, „Their System Doesn’t Work for You”, 1998, „A New Kind of Army”, „Underground Network”, 2001 i „Mobilize”, 2002). Cóż, pięć bardzo dobrych płyt pod rząd, to niesłychanie dużo, nie wymieniłbym nawet dziesięciu zespołów, które mogłyby się czymś takim – w moim odczuciu – pochwalić. Przy czym kolejne płyty też były bardzo dobre („The Terror State”, 2003, „For Blood and Empire”, 2006, „A Benefit For Victims of Violent Crime”, 2007, „The Bright Lights of America”, 2008, „The People or The Gun”, 2009 i „The General Strike”, 2012) także trzymały poziom, tylko było na nich mniej utworów tak mocnych, tak przemawiających, albo może to ja się zestrzałem i już radykalizm Anti Flag przestał mnie tak mocno kręcić. Wczoraj Anti Flag zagrało w Warszawie. To był świetny koncert. Na otwarcie „Turncoat”, kto wie czy nie ich najfajniejszy kawałek, uwielbiam go, więc wciągnęli mnie bez reszty w swój świat. Potem takie hity jak: „Underground Network”, „911 For Peace”, „Death Of a Nation”, „One Trillion Dollars”, „Die For The Government”, zagrali też covery Ramonesów „KKK Took My Baby Away” czy „Sheena Is a Punk Rocker”. Łącznie zagrali ponad 20 kawałków, zero znużenia, sto procent radości z grania. Zabrakło do pełni szczęście „Protest Song” i „Their System Doesn’t Work for You”, ale zderzenie rzeczywistości z marzeniami wypadło na korzyść rzeczywistości, a to się prawie nigdy nie zdarza.

(Столичная), także Stoli, to najpopularniejsza rosyjska wódka, a przez wiele lat była najlepiej sprzedawaną wódką na świecie. Jej wizerunek w ostatnich latach bardzo się zmienił, wprowadzono szereg nowych smaków, nowe wzorce butelek i markę Stoli, jako Stolichnaya sprzedawana jest już tylko klasyczna wersja tej wódki, nadal w klasycznej butelce z hotelem Moskwa (zburzonym w 2004 roku) i złotymi medalami na etykiecie. Historia wódki Stolichnaya sięga czasów carskich, 1901 roku, była marką należącą od początku do państwowego monopolu spirytusowego, wymyślono ją jako wódkę marki Premium. Po Rewolucji Październikowej Lenin wprowadził w Rosji prohibicję i Stolichnaya wróciła do sprzedaży dopiero w 1944 roku (w innych źródłach w 1946) wg nowej receptury opracowanej w 1938 roku przez Viktora Grigorievicza Svirida. Produkowana w Moskwie otrzymała nazwę „stołecznej”. W latach ZSRR produkowana w wielu gorzelniach, a poszczególne partie bardzo różniły się smakiem, gdyż stosowano różny spirytus, różne zboża do destylacji i różną wodę. Po rozpadzie ZSRR prawa do marki przejął Sojuzplodimport (obecnie SPI Group) – konsorcjum największych postradzieckich gorzelni, a wódka produkowana była zarówno w Moskwie, jak i w Kaliningradzie, na Syberii czy na Ukrainie. W 1997 roku prawa do marki otrzymała SPI Group, w 2002 roku po sporze sądowym przejął je rosyjski rząd, a konkretnie Ministerstwo Rolnictwa, po kolejnym procesie w 2006 roku SPI Group otrzymała prawa do eksportu wódki Stolichnaya, zaś za jej produkcję i sprzedaż na rynku wewnętrznym wciąż odpowiada państwo. Obecnie wersja eksportowa wódki w ogóle nie jest produkowana w Rosji, ale na Łotwie, o ile wersja krajowa ma napis „Russian Vodka” na etykiecie, to wersja eksportowa ma napis „Premium Vodka”. Zawirowanie te wpłynęły na obniżenie się sprzedaży Stolichnaya, zwłaszcza na rynkach międzynarodowych. Po raz pierwszy marka została zaprezentowana poza Rosją w 1953 roku, na wystawie w Bernie, gdzie dostała złoty medal. Od 1972 roku jej dystrybucją na Zachodzie zajmowała się PepsiCo (w zamian za zgodę na sprzedaż Pepsi Coli w ZSRR). Od 1992 roku prawa PepsiCo ograniczono do terenu USA, a od 2009 roku przedstawicielem marki na rynku amerykańskim jest William Grant & Sons. SPI Group przez jakiś czas współpracowała też w zakresie dystrybucji z grupą Pernod Ricard, zostało to przerwane po 2005 roku, kiedy Pernod Ricard przejął inną globalną markę wódki – Absolut.Obecnie Stolichnaya produkowana jest z żyta i pszenicy. Woda dostarczana jest z ujęć głębinowych w okolicy Kaliningradu. Zacier zbożowy podlega sześćdziesięciogodzinnej fermentacji, potem następuje czterokrotna destylacja oraz trzyetapowa filtracja z udziałem kwarcu, węgla drzewnego i tkaniny. Podstawowa wersja ma 40% i czerwoną etykietę. Jest to wódka gładka, przypominająca bardziej neutralny zachodni, niż rosyjski styl. Dużo ciekawszy, lekko pierzowy smak ma Stolichnaya ze srebrną lub złotą etykietą (obecnie w wersji eksportowej jest to Stolichnaya Gold, 40%). Inne marki to: Stolichnaya 50% (niebieska etykieta), Stolichnaya Elit (dodatkowo filtrowana, wysokiej klasy wódka choć o bardzo łagodnym smaku, 40%) oraz liczne wersje smakowe, które w wersji eksportowej nazywają się Stoli: Blakberi (jeżynowa), Blueberi (borówkowa), Chocolat Kokonut (czekoladowo-kokosowa), (Chocolat Razberi (czekoladowo-malinowa), Citros (cytrusowa), Cranberi (żurawinowa), Hot (z papryczką Jalapeño), Ohranj (pomarańczowa), Peachik (brzoskwiniowa), Razberi (malinowa), Salted Karamel (karmelowa), Sticki (miodowa), Strasberi (truskawkowa), Vanil (waniliowa), White Pomegranik (z granatów), Wild Cherri (wiśniowa).