Jak szmata

Cześć, jestem Mrówa. Mówią na mnie Mrówa-punkówa bo dredy mam i kolczyki w nosie, no i mała jestem, tak jakoś duża nie urosłam. A wiecie jak się ostatnio najebałam? No jak szmata. Jak kurwa ostatnia. Jakiś fiut zaczął całować mnie w toalecie. W usta. Nie oponowałam, co mi tam. Pierwszy raz chuja na oczy widziałam, ale nic nie czułam. Poszłam z nim, bo jakiś bezwład był we mnie. Postawił piwo, to piłam, choć już nie bardzo mogłam. Całował i wkładał mi łapę pod sweter. A chuj z tym, nie on pierwszy. Przynajmniej był zdecydowany. A ja kompletnie odleciałam. Głośno grała muzyka, Eye For An Eye.

Niech się niesie echo wybryków
Niech słucha kto chce
Niech porządek mnie nie dotyczy
Niech ścigają mnie

Warriors – outsiderzy poza systemem

Anka szaleje na scenie, z daleka rozpoznaję jej warkocz. Hałas i coraz silniejszy jego dotyk, napiera na mnie pod ścianą, a we mnie wciąż obojętność, wiem, że mam język w jego ustach, ale nawet nie czuję jego smaku, zapachu, wszystko wiruje mi przed oczami, najchętniej poszłabym z powrotem do kibla, może wreszcie bym się wyrzygała. Tak to przynajmniej zapamiętałam tamtego wieczoru.
Chodź, powiedział i zaczął ciągnąć za rękę, ale prowadził nie do kibla, lecz na zewnątrz. Było cholernie mroźno, cholernie ślisko na schodach, złapał mnie, ale przewróciliśmy się obydwoje w brudny śnieg, chyba sam był nieźle trafiony. Teraz mu się nawet trochę przyjrzałam. Pospolita twarz, ale fajne miał punkowe wdzianko, widać swój, tylko za cholerę nie mogłam sobie przypomnieć co on za jeden. Muszę go znać, tak sobie myślałam, wszyscy się tu kurwa znamy, ale też wszystkie ryje zlewały mi się w jedną banalną twarz samca. Taka we mnie jest kurewska bezwolność po alkoholu, nic na to nie poradzę. Prowadził mnie do taryfy. Trochę żal było opuszczać imprezę, Anka tam wrzeszczała na scenie, a ja szłam bez sensu za jakimś palantem, którego nie znałam, nie rozpoznawałam i zresztą chuj mnie obchodziło kto on jest. Wiedziałam, że pewnie zaraz wyląduję u niego, bo przecież nie odwoził mnie do mojego domu, nie wiedział gdzie mieszkam. Ciągnął mnie do łóżka, jak każdy kretyński samiec, a ja czułam, że pójdę i rozłożę nogi i dam się zerżnąć, i myślałam wciąż żeby tylko pamiętać o prezerwatywie.

Ja pierdolę, w jakiej norze ten facet mieszka. Totalnie zagracone, zasyfione mieszkanie, rozbite szkło na podłodze, a pośród potłuczonych butelek walają się pety i płyty cdr bez pudełek. Wybrał pierwszą z brzegu, kurwa to chyba Analogs, pieprzeni ojowcy, ale fajnie się pije przy tej ich debilnej muzyce. Dał mi puszkę piwa, jak je wypiję to na pewno się zrzygam, pomyślałam. Już wolę zapalić, nie chcę pić, mówię mu, daj papierosa, a potem możemy się pieprzyć. Trochę zgłupiał gość. Paliliśmy czerwone marlboro, on pił tatrę. I znowu zaczął pchać się z językiem, nuda. W miejsce obojętności pojawiło się obrzydzenie, a nie wiem czy to było obrzydzenie do niego czy samej siebie, tak czy inaczej postanowiłam jednak wypić jeszcze puszkę piwa żeby łatwiej go przyjąć. A potem film mi się urwał.

Tak poznałam Disordera

No tak go właśnie poznałam, bo to jednak nie był żaden z moich dotychczasowych kumpli. Rano obudziłam się na jego materacu. Pościel cuchnęła potem, przetrawionym alkoholem i papierosami, do tego jeszcze prześcieradło pełne było zaschniętych plam. No mówię wam kurwa, taka ohyda, że aż mi się słabo zrobiło gdzie ja jestem. Smród i brud. Ale ten koleś w ogóle tak żył, o czym się później przekonałam. Po prostu fleja zarzygana. Nawet może nie on, bo fakt, że się mył czasem, ale jego łóżko, mieszkanie, wszystko było takie brudne, brudne kieliszki, brudne szklanki, brudna wanna. Ten facet nigdy wokół siebie nie sprzątał. Jak punk to punk, ale są granice, a to nie było smaczne. Zwłaszcza, że kurwa nie byliśmy na skłocie. Chciałam ubrać się i spierdalać, ale przewrócił się na bok i przygniótł mnie ramieniem. Cuchnie ci z pyska, powiedziałam mu, tobie też, odpowiedział i splunął sobie na dłoń, a potem zaczął wcierać mi ślinę w łechtaczkę. Won skurwielu, krzyknęłam i wyskoczyłam z łóżka, gonił mnie jego śmiech. Fuck, nie wiem gdzie zostawiłam ubranie, pewnie ten skurwiel je schował. W kuchni znalazłam herbatę i oblepiony kurzem czajnik elektryczny. Jak chcesz to możesz się wykąpać, usłyszałam, ale nie licz na czysty ręcznik. W ogóle nie liczę na nic czystego skurwiały baranie. Że też mi się tacy kolesie przytrafiają. Nawet nie wiem co on ze mną wczoraj robił. Potem będę miała jakiegoś syfa. Masz proszek do czyszczenia wanny?, rzucił mi po chwili puszkę ajaksu, dobre i to. Zabrałam się za szorowanie, bo wejść do takiej wanny można tylko po pijaku lub w przypływie kompletnej desperacji. Dobrze, że chociaż miał mydło i ciepłą wodę. Wpakowałam sobie do ust pastę do zębów i wypłukałam porządnie pysk. Cały czas byłam naga, a on kręcił się ze wzwodem wokół, więc tak go trzepnęłam w sterczącego penisa, że zwinął się i zaskowytał. To przynajmniej było zabawne, no i miałam kolesia z głowy.
Okazało się, że ubranie leżało wygniecione, wymemłane w pościeli, wcale go nie schował, tylko nie zauważyłam wcześniej. Musiał mnie rozebrać w łóżku, może zerżnął mnie jak spałam, takiemu palantowi to wszystko jedno, może trupa wyruchać, byle tylko zlać się. Kurwa, mam nadzieję, że nie zlał mi się do środka. Pamiętałeś o prezerwatywie?, spytałam go, przyznając się zarazem do amnezji. Nie, odpowiedział. Ty skurwielu! Nie musiałem pamiętać, bo z kłodą nie kopuluję, będziesz miała ochotę na seks to wpadnij innego dnia, bo teraz jaja mnie bolą, taki tekst mi zapodał. Z kłodą nie kopuluję, drwal się jebany znalazł. Ubrałam się, pierdolnęłam drzwiami z całej siły i wyszłam.

Na dworze syf

Mówię wam, co to był za dzień. Wychodzę od skurwiela, godzina szósta rano albo coś takiego, świt praktycznie, a na dworze ziąb, że do szpiku kości przenika. Nie wiedziałam nawet gdzie jestem. Gdzie tramwaj, gdzie autobus, gdzie kiosk ze szlugami? Czy to sobota, czy niedziela? Wczoraj byłam na koncercie, tam go poznałam, ale co to był za dzień, nie pamiętam. Nie pracuję, więc każdy dzień mam wolny, fajnie, ale przez to gubię się i jakoś nigdy nie wiem w jakiej części tygodnia jestem. Wsio rawno. Każdy dzień jest dobry żeby się napić, tylko zimno tak, że zwariować można.
Zrobiłam w tył zwrot i w podłym nastroju pomaszerowałam z powrotem pod drzwi jego mieszkania. Dzwoniłam chyba z piętnaście razy zanim chuj mi otworzył, rzecz jasna już zdążył wypić browar, choć dotąd nawet nie wypłukał twarzy. Śmieć i tyle.
Zimno na dworze, mówię mu, no to zamykaj drzwi, bo i tu zaraz zimno będzie, słyszę, a on lezie po tatrę dla mnie i wygrzebuje ze sterty leżących płyt Defekt Muzgó. Jak można słuchać tego punkopolo.

18 miałem lat
Wstępowałem w tamten świat
Ze starszymi piłem już
A w kieszeni miałem nóż
Kiedy kielich pusty był
Tak śpiewałem z całych sił
O daj, o daj gorzałę

No, osiemnaście lat to ja skończę za trzy miesiące, więc ten pan z defektem mózgu niespecjalnie ma się czym chwalić, myślałam sobie. Za zimno na piwo, nie masz wódki?, pytam i zaraz tego żałuję, bo wygrzebuje jakąś poplamioną butelkę z bimbrem. Pij, mówi, piję, bo teraz to już nie mam odwrotu. Też sobie nalał, pijemy raz, dwa, trzy, rzucił pustą butelkę o ścianę i szkło się rozprysło po pokoju, ale i tak go pełno było na podłodze, więc to obojętne, tylko hałas niepotrzebny.
Człowieku, zawsze w takim syfie żyłeś?, pytam, nie zawsze, słyszę, ale już nie pamiętam czy piję dlatego, że mnie żona opuściła, czy żona mnie opuściła bo piłem. He, he, dobry cytat, „Leaving Las Vegas”, znam.

Powiedział, że ma 25 lat, w co nie za bardzo uwierzyłam, bo wyglądał na więcej, ale co mnie to w sumie obchodziło. Nie chciało mi się wracać do domu. Tak po prawdzie, to nie miałam dokąd wracać, do ojca pijaka – nie warto. Już lepiej zostać z facetem pijakiem, przynajmniej można odejść kiedy się chce, o ile ma się gdzie, he he. Ale chociaż nie ma toksycznych relacji jakie niesie zależność. Mój honor to wolność, że zacytuję jakieś hasło, które od niego zasłyszałam. Zawarliśmy układ. Wygoniłam go do sklepu po płyny do mycia podłóg i szkła, nowy proszek do szorowania, mopa, gąbki, ścierki i wiadro. Obiecałam posprzątać. Zgodziłam się przez czas jakiś zamieszkać wspólnie, co sam zaproponował tamtego ranka po trzeciej tatrze. Wyznaczyłam strefy wspólne i obszary dla niego niedostępne. Wszystko akceptował. Chyba głównie z powodu otępienia i ogólnej bezmyślności.

Zamieszkałam z nim

Właściwie trudno powiedzieć, że z nim, bardziej precyzyjnie – w jego mieszkaniu. Jaki to był abnegat, to trudno w to uwierzyć. Wysprzątałam wszystko kalecząc ręce, wyniosłam do śmietnika tony szkła, petów, starych zaschniętych prezerwatyw, resztek jedzenia i tak dalej. Ten facet wszystko wywalał na podłogę, a najchętniej to po prostu rzucał roztłukując o ścianę. Pierwszym aneksem do naszej umowy było, że nie będzie niczego więcej tłukł specjalnie, bo oczywiście wciąż coś tłukł zataczając się, albo niechcący zrzucając ze stołu. W ogóle Disorder był mało stabilny. Wielki, zataczający się, ale w sumie jak się okazało dość wesoły pijak.
A pił od rana do wieczora i w nocy na dokładkę. Nigdy nie był zalany w trupa, ale ciągle dość nieprzytomny. Bałam się, że w zamian za mieszkanie będzie mnie eksploatował seksualnie, ale nie. I nie namawiał też do picia. Chciałam z nim żłopać to o.k., nie to też o.k., on był taką chodzącą obojętnością. Był też jednak nieobliczalny, miał pijacką fantazję i pewną elegancję w tym upadlaniu się. Czasem przyznam, że byłam pod wrażeniem. Przede wszystkim w nieprawdopodobny sposób potrafił pozyskiwać pieniądze. Nic nie robił i nawet nie starał się pracować. Pił, leżał i patrzył się w sufit, słuchał wciąż muzyki, a kiedy czegoś potrzebował wychodził sępić. Ubierał się wtedy w jedyne spodnie, które nie były podarte, w białą koszulę i szedł do drogich hoteli, gdzie zaczepiał starsze panie, żaląc im się, że go żona z domu wyrzuciła w samej tylko koszuli, zmieniła zamki w drzwiach i że tak się pęta już drugi tydzień dzięki pomocy dobrych ludzi. Każdy chce być dobry, a widzą, że to nie żaden lump, tylko porządny człowiek w lakierkach i krawacie, więc mu dają nie po 2, a po 20 czy nawet 50 złotych. Geniusz!
Poukładałam setki walających się na podłodze srebrnych krążków. Żaden nie był podpisany. Miał ogromną kolekcję punkowych płyt, zresztą żadnej innej muzyki nie słuchał, ale było mu kompletnie obojętne czy to leci Exploited, 999 czy Crass. Nie obchodził go przekaz, ważne żeby było głośno. Pijany przechadzał się po mieszkaniu w rytm muzyki, co oznacza, że głównie skakał i wymachiwał na wszystkie strony pięściami, często zwalając ułożone przeze mnie przedmioty. Poza muzyką i alkoholem nie miał niczego i niczego nie potrzebował. Lodówka mogła przez wiele dni świecić pustką, on i tak prawie nie jadał. Telewizor, gazety, książki, radio, to były dla niego zupełnie zbędne nośniki bzdurnych informacji. Punk był jego strawą duchową, a alkohol był paliwem napędzającym wyniszczony organizm.

Tak moi drodzy, przyznaję, polubiłam tego gościa. Niczego nie chciał i to było najfajniejsze. W nocy zasypiał zmęczony i pijany, na seks miał zwykle ochotę rano, ale wtedy brzydziłam się nim, co potrafił zrozumieć i nie ryzykował kolejnego ciosu w jaja. Czasami kochaliśmy się w takiej fazie pijaństwa, która poprzedzała kompletną utratę świadomości, ale już w stanie pełnego wyluzowania. To był bardzo dziwny seks, ciągnął się godzinami, bo obydwoje byliśmy zbyt roztargnieni, żeby dojść, poza tym co i raz przerywaliśmy żeby wypić kolejną puszkę piwa czy zapalić papierosa. To były takie niezrealizowane orgie, nadzy, brudni, pijani, turlaliśmy się po podłodze, ja próbowałam zaspokoić jego, on mnie, ale tak naprawdę to obydwoje mieliśmy poczucie groteskowości sytuacji i po paru godzinach zmęczeni zasypialiśmy w objęciach.
Fizycznie był mi zresztą obojętny. Ani ładny, ani brzydki, a ponieważ nigdy nie zabiegał o mnie, a co najwyżej próbował brać, więc też nie traktowałam go serio jako mężczyznę. Raczej jako kumpla, i to takiego kumpla od kieliszka, od wspólnej zabawy, a nie przyjaciela, któremu można powierzyć tajemnice. Nigdy zresztą o nic nie pytał, nawet nie zapytał dlaczego zgodziłam się z nim zamieszkać. W ogóle mało mówił własnych zdań. Zdawkowe odpowiedzi, no i non stop cytaty z punkowych piosenek, był chodzącym cytatem. Jakoś zlepiał te cytaty w zdania, wtrącał własne słowa, nie bardzo było wiadomo czy mówi to co sam myśli, czy to co usłyszał, zresztą to co usłyszał przyjmował za swoje, ale wybiórczo, układał sobie wypowiedzi niczym puzzle ze strzępów zdań, które w nim zostały, które mu się spodobały.
To w ogóle fascynujące ile on tych cytatów miał w głowie, bo tak w ogóle to miał sekundową pamięć. O coś go prosiłam, a on natychmiast zapominał. Nie było sensu umawiać się z nim gdziekolwiek lub na cokolwiek (za wyjątkiem naszego domowego regulaminu, który wypisaliśmy węglem na ścianie). Myślę, że dlatego nic nie czytał i nie oglądał TV, bo i tak po sekundzie by zapomniał. Zresztą był całkowicie obojętny na świat. Jeszcze nie spotkałam człowieka, który do tego stopnia nie byłby niczego ciekaw. Ruszał się z domu po zakupy i żeby wysępić pieniądze oraz na koncerty. Chodził chyba na wszystkie punkowe koncerty, było mu obojętne kto gra i gdzie gra, obojętne za ile, bo wkręcał się za darmo, pił tam za darmo bo mu stawiali, w ogóle można powiedzieć, że ten facet żył za darmo, no i trochę na darmo. Zwykle mu towarzyszyłam bo nudno było samej w domu, a poza nim nikogo nie miałam.

Dziwnie to się poukładało

Wiecie, prawda jest taka, że przecież jego też nie miałam, nie byliśmy parą, nie próbowaliśmy nią być, nie udawaliśmy jej. On się bawił na swój sposób, czyli upijając się potwornie i zataczając, czasem tańcząc obłędne pogo pod sceną, czasem krzycząc, czasem zasypiając w kącie. Nigdy nie rzygał. Nigdy też nie widziałam go z inną kobietą i dziwiłam się dlaczego on mnie wtedy pocałował w tym kiblu. A myślisz, że pamiętam, odpowiedział gdy go o to spytałam. I dodał: sam się dziwię. Taki był jego styl, więc nie było się o co obrażać. Ta jego obojętność była nawet pociągająca, może bardziej pociągająca niż cokolwiek innego. Zawsze baaardzo zdystansowany do mnie, do innych, zasłuchany i zamknięty w swoim alkoholowo-punkowym świecie złożonym z cytatów w rodzaju: ktoś komu wszystko jest obojętne, ktoś kto na to wszystko sra, ktoś komu wszystko wisi, ktoś właśnie taki jak ja.
Ale wspominałam, że bywał też uroczy. Ni stąd ni zowąd zjawiał się w domu z gałęzią bzu, tulipanem, albo pudełkiem czekoladek, które pewnie ukradł ze sklepu. Nie pamiętam już jak długo wtedy mieszkaliśmy razem, na pewno kilka miesięcy, bo to już lato dobiegało końca, a my ani razu się nie kłóciliśmy, choć ani jednego dnia nie spędziliśmy osobno. Fakt, zdziczałam przy nim, jak on siedziałam w domu, tyle, że czytałam wszystko co mi wpadło w ręce, zresztą czasami kradł dla mnie książki. Choć każde szanowało wolność drugiego, to chyba w jakiś sposób zniewalaliśmy się nawzajem, a może tylko on mnie zniewalał, a może to wszystko głupstwa, bo niewolnikami czynił nas alkohol.
Picie od rana do nocy to piekło. Ja tak nie wytrzymywałam, on pił non stop. Ja musiałam robić sobie przerwy, bo bym zwariowała. Pomijam ciągłe rozwolnienie i tego typu nieprzyjemności, ale najgorsze było to co działo się w moim mózgu. Wieczne otępienie, z czasem straciłam zdolność skupienia, no i obojętność. Początkowo nie mogłam zrozumieć jego abnegacji, a teraz stawałam się taka sama. I nie przez Disordera, ale przez ciągłe chlanie z nim. A dni przerwy też były nieznośne, bo wtedy przychodziło rozdrażnienie. Wychodziłam z domu, bo jak miałam kaca to jego widok mnie wkurwiał, a jeszcze bardziej jego zapach. Wracałam wieczorem i w te dni kładłam się spać osobno, układałam się w fotelu i zasypiałam skulona pod kocem.
Na pewno bardzo trudno jest żyć z pijakiem, ale chyba jeszcze trudniej jest żyć parze pijaków. Oczywiście jest o tyle dobrze, że nie ma punktów zapalnych, jest pełne zrozumienie potrzeb, o ile rzecz jasna nie wyrywamy sobie ostatniej puszki piwa czy resztki wódki. Ale nie ma żadnego impulsu od drugiej osoby, żadnego basta, kompletna swoboda, brak ograniczeń. Rób co chcesz, tylko daj mi spokój. Mój honor to moja wolność. My już nie mieliśmy za grosz honoru, a wolność ograniczała się do objętości butelki. Nabici w butelkę – był kiedyś taki plakat antyalkoholowy, całkiem niegłupi. Nasza wolność, ha, ha, Disorder miał na to dobry cytat z piosenki zespołu Włochaty: większe klatki, dłuższe łańcuchy, dostałeś by poczuć się swobodnie. Miał też sto innych cytatów na ten sam temat.
Wiecie co? To już nie było takie życie jak kiedyś – od imprezy do imprezy. To była ciągła impreza. A to znaczy, że ciągle chciało mi się rzygać. Rzygać na własne zafajdane życie. Ale też był ciągły speed, więc ten bilans jakoś był wyrównany. Z jednej strony alkoholowe zmęczenie, z drugiej ogromna energia. Tylko tyć mocno zaczęłam, choć prawie nie jadłam. Codziennie pochłanialiśmy w alkoholu tysiące pustych kalorii, które odkładały mi się w udach i tyłku, ale nie dbałam o to, bo komu miałam się podobać? Disorderowi mój wygląd był chyba obojętny, nigdy nie zwracał uwagi na strój, zapach, właściwie chyba w ogóle mało go obchodziłam, byłam po prostu lokatorką i towarzyszką alkoholowych libacji. A z innymi mężczyznami miałam rzadki kontakt, zresztą kto by chciał spotykać się z szaloną mrówą-punkówą, teraz na dodatek roztytą? Dlaczego wtedy mnie pocałował? Gdyby nie ten pieprzony pocałunek w kiblu, moje życie byłoby całkiem inne. Nie mówię, że lepsze, pewnie tak samo podłe, ale chyba inne, na pewno gdzie indziej i mniej intensywnie.
Wciąż go męczyłam o tamten pocałunek. Miałaś taki zimny język, przypomniał sobie. Ot, cały on – rzuci zdanie i koniec rozmowy. Więcej nie pamięta. Co z tego, że zimny? Było ci przyjemnie? A skąd mam wiedzieć, chyba nie, słyszę i krew mnie zalewa. Ale przynajmniej odpowiada szczerze, wtedy następnego ranka też był szczery. No i nie zerżnął mnie tamtej nocy kiedy byłam nieprzytomna, źle go wówczas oceniłam. Tylko to niczego nie tłumaczy, przeciwnie, pojawia się więcej znaków zapytania, bo dlaczego mnie całował, dlaczego mnie zawiózł do siebie, w dodatku taksówką, on nigdy taksówkami nie jeździ??? Chciał mnie spętać i osadzić w tej celi. Większe klatki, dłuższe łańcuchy… coś w tym cholera jest. Zapętlił mnie w swój rytm życia, a ja bezwolnie, nieświadomie poddałam się, przynajmniej na tyle, na ile pozwalał mi organizm, no bo przecież nie mogłam chlać tyle co on, umarłabym. Kiedy po wielkiej ilości alkoholu ze strachem myślałam o następnym dniu rzucał mi cytaty z piosenek Kryzysu, WC i innych starych punkowych zespołów, których non stop słuchał, choć nagrania były podłej jakości.

Jeżeli jutro ma być takie samo jak dziś
To lepiej się już nie obudzić

Szkoda tylko, że nie będzie jutra
Jutro miał być taki piękny dzień

I tak dalej. Zawsze pełno cytatów. Co trafniejsze zaczęłam wypisywać na ścianach, choć doskonale je pamiętałam, bo powtarzał bez przerwy to samo, tylko w różnych kompilacjach. Przyszło mi do głowy, że on był jakby zaprogramowaną maszyną, robotem, któremu wsadzono do pamięci teksty tysiąca piosenek i z nich on ma sobie układać konwersację. Powiedz coś własnego?, prosiłam. Nazywam się nie wiem, usłyszałam znowu jakieś zasłyszane hasło.

Otrząśnij się

Prosiłam go, żeby wyrwał się z tej maligny. Może gdyby wyjechał, przestał słuchać na okrągło tych samych płyt, przestał pić chociaż na kilka dni, to zacząłby czuć cokolwiek. Tak bardzo chciałam usłyszeć z jego ust coś prawdziwego, coś szczerego o mnie, a nie piosenkę Białej Gorączki: Żądam nietykalności i przyznaję ją tobie, jedno z jego ulubionych zdań, choć za pięć minut słyszałam jakiś jabolpunkowy tekst zaczerpnięty z repertuaru KSU, bo jemu wszystko się w głowie mieszało i było obojętne co mówi, byle coś tam gadać, wykrzykiwać i wymachiwać rękami. Jak się nad nim zastanowić, to był z niego błazeński kabotyn. Tyle, że kabotyństwo tak do niego przylgnęło, że stało się jedyną osobowością.
Tymczasem przyszła kolejna zima. Święta Bożego Narodzenia spędziliśmy samotnie. Wymogłam drzewko, więc wyrwał skądś kawałek tui, bo jemu wszystko jedno czy tuja, czy choinka, pewnie w malignie alkoholowej nawet nie odróżnia już. Tak czy inaczej ładnie pachniała. Ukradł też z marketu bombkę i kawałek ciasta, a w prezencie dał mi perfumy. Drogie perfumy, nie wiem jak je ukradł, bo takie kosmetyki mają zabezpieczenia antykradzieżowe, ale nie pytałam, bo mnie tym naprawdę wzruszył. Nigdy bym nie pomyślała, że on w ogóle zwraca uwagę na to czy kobieta pachnie czy nie. Zresztą może nie zwracał uwagi, ukradł cokolwiek i tyle. Ładnie pachniały, tyle mogę powiedzieć, nazywały się truth, a butelkę z nimi rozbił mi dwa dni później, wymachując rękami w łazience, gdzie zainstalował sobie głośniki żeby w wannie móc słuchać punk rocka. Wariat.
Upiliśmy się pod tą tują, słuchając G.B.H., a potem The Vibrators, a potem Podwórkowych Chuliganów, a potem nie pamiętam, to i tak nie ma znaczenia. Piliśmy świątecznie, on w podartych dżinsach i koszuli w kratę, ja założyłam spódnicę i grube rajstopy bo zimno było w mieszkaniu, zresztą dziwne, że w ogóle mieliśmy prąd, ogrzewanie i ciepłą wodę, bo zdaje się, że Disorder nie płacił rachunków, nawet nie z powodu braku pieniędzy, ale po prostu nie dbał o takie rzeczy, nie wybierał listów ze skrzynki, nie miał konta w banku, podejrzewam, że nawet dowodu osobistego nie miał bo pewno dawno zgubił. Ten człowiek dla świata nie istniał, a świat nie istniał dla niego.
Ale byłam ja, wtuliłam się, bo tej wigilijnej nocy potrzebowałam odrobiny ciepła. Matka zmarła gdy miałam pięć lat, a ojciec alkoholik nie uważał, że należy mi się jakakolwiek wolność, jego łańcuch był bardzo krótki, a klatka ciasna. Jak kiedyś Disorderowi opowiadałam moją historię, to oczywiście usłyszałam cytat, a dokładnie tłumaczenie piosenki zespołu Subhumans:

Nie, nie wierzę w Jezusa Chrystusa,
Moja matka zmarła gdy miałem pięć lat
Nie, nie wierzę w religię,
Kazano mi chodzić do kościoła i nie powiedziano dlaczego,
Nie, nie wierzę w system
Bo nic sensownego nie robi dla mnie.

Tak to jakoś szło. Faktem jest, że ojciec wyganiał mnie do kościoła w każdą niedzielę i moją małą formą buntu było obrażenie się na Pana Boga za to, że moje życie takie jest złe. Ktoś dojrzewa, ktoś umiera do końca bez jakiejkolwiek treści, to też jeden z jego cytatów.
Słuchaliśmy Vibrators i nic nie mówiliśmy. Głaskałam jego włosy, potem się całowaliśmy, potem się kochaliśmy pod tują wdychając jej zapach, to znaczy ja wdychałam, bo on pewnie nie zwracał na tuję uwagi. Wchodził we mnie z bezmyślnym wyrazem twarzy, wyczuwałam kiedy chciałby przerwać żeby się znowu napić, ale nie wypuszczałam go z siebie w nadziei, że może chociaż raz będzie nam ze sobą dobrze. Zaczął się jednak strasznie pocić i nie miałam już dłużej sumienia, przerwaliśmy i siedząc nago popijaliśmy skradzione białe wino, a on skręcił dla nas po papierosie, bo dostał od kogoś woreczek z tytoniem.
Patrząc w jego puste oczy wiedziałam, że nic już z niego nie będzie i że niczego więcej się od niego nie dowiem. Dusza Disordera umarła. Czasem potrafił pięknie mówić, ale to wszystko były cudze słowa. Wiedziałam, że nigdy się nie dowiem dlaczego mnie pocałował, dlaczego zabrał do taksówki i zawiózł tu, gdzie mieszkam już od roku, gdzie jest moja cela pokutna z wyboru, gdzie chciałam chyba znaleźć szczęście, ale ono każdego dnia odpływa coraz dalej, staje się mniej realne, zupełnie nierealne, nie ma w tym domu niczego poza alkoholem. Obydwoje jesteśmy jak kanistry na spirytus. Nasze wątroby filtrują to co zdołają, nasz żołądki trawią, nasze nerki wydalają, a mózg domaga się kolejnej porcji trucizny i nawet jeśli przełknięcie kieliszka wódki sprawia ból, nawet jeśli wzbudza wstręt i odruchy wymiotne, to wiemy, że bańka musi być stale pełna, inaczej coś złego dzieje się z ciałem, zaczyna się trząść, pocić, nogi robią się miękkie jakby były z gąbki, w ustach czujemy narastające pragnienie, w głowie ból, a w sercu przyspieszony puls, raz, dwa, trzy, już trzeba znowu wypić kolejne 20 gram, pociągnąć łyk piwa i trochę będzie lepiej, można będzie zapalić papierosa.

Disorder odszedł

Pewnego dnia po prostu wyszedł z domu i nie wrócił. To było tuż przed Nowym Rokiem, a planowaliśmy spędzić sylwestra na squocie. Wyszedł nie wiem już czy po alkohol, czy po pieniądze na alkohol, to nie ma znaczenia. Zniknął. Zostawił mi mieszkanie. Mijały tygodnie i nie wracał, dzwoniłam na policję, dzwoniłam do szpitali, żadnych informacji, choć prawdą jest, że nie wiedziałam za bardzo o kogo pytać. Przedstawił się jako Disorder, on wiedział, że na mnie mówią Mrówa-punkówa, albo Punkówa-mrówa. Nie znaliśmy swoich prawdziwych imion, nazwiska też nam nie były potrzebne. Nie mam już nazwiska, nie mam już przyszłości, nie mam już nadziei, nie mam znajomości – przypomniał mi się jeden z jego cytatów, z zespołu TZN Xenna, ale nie znalazłam ich płyty w stercie niepodpisanych srebrnych krążków.
Cóż mam wam powiedzieć? Postanowiłam zostać w tym mieszkaniu dokąd ktoś mnie nie wyrzuci. Wzięłam z ulicy psa przybłędę, który spał ze mną i dawał mi więcej radości i ciepła niż Disorder. Fajny był z niego facet, ale jak długo można było żyć w malignie. On, jeśli żyje, zapija się nadal. Ja nie. Znalazłam pracę, sprzątam wieczorami w biurowcu, nic fajnego, ale przynajmniej mam pieniądze żeby opłacać czynsz, więc mam nadzieję, że nikt mnie nie eksmituję, bo gdzie się z moim psem podzieję. Nie czekam na niego, wiem, że nie wróci. Pewnie spotkał kogoś i poszedł, może pomyślał, że czas uwolnić mnie od siebie. Nie obchodzi mnie już co robi, jego wybór, jego wolność, cholera łapię się na tym, ze wciąż powtarzam po nim cytaty z punkowych piosenek. Płyty złożyłam na jedną kupkę, leżą, może ktoś je weźmie, może komuś kiedyś zacznie brakować własnych słów.

Aha, mam na imię Monika, mam teraz 19 lat. Nie skończyłam liceum, odeszłam z domu przed maturą, ale próbuję się odnaleźć w rzeczywistości. Jestem bardzo niska i dlatego znajomi nazywali mnie mrówą, nie urosłam, ale teraz nikt tak do mnie nie mówi. Ścięłam dredy, po kolczykach zostały mi brzydkie dziury w nosie. Mam kilka tatuaży, ale staram się je ukrywać, dlatego zwykle zakładam ciemniejsze ubrania, z długim rękawem. Nie jestem ładna, nie jestem brzydka, trochę za dużo ważę, ale ćwiczę, więc pewnie za kilka miesięcy odzyskam dawną figurę. Nie jestem już punkówą. Mam na imię Monika, jestem otwarta na świat.