Recenzja:

Pełna humoru powieść z pogranicza fantastyki i groteski, w której odnajdziemy wiele postaci znanych z życia politycznego i kulturalnego. Wicher nie bawi się w polityczną poprawność, na pewno jest to niegrzeczna proza, ale też jego bohaterowie to nie są grzeczni chłopcy. W tle mamy sensacyjną fabułę, ale smaczkiem tej powieści są dialogi prowadzone przez młodych bohaterów, którzy nie stronią od wszelakich używek – błyskotliwe, zabawne, momentami szydercze, przesycone slangiem i cytatami z popularnych kolorowych magazynów czy piosenek disco polo i hip hopowych. Wicher ma wielki dar języka, potrafi słuchać i wybierać perełki z innych tekstów, a jego powieść to swoisty kolaż, złożony z zabawnych gagów i odniesień do wydarzeń z pierwszych stron gazet. Mamy tu zatem i Talibów w Klewkach, i blokady dróg oraz wiece polityczne, wśród bohaterów pojawiają się zarówno były sekretarz NATO Javier Solana, jak i Pamela Anderson. Niektóre nazwiska i nazwy własne zostały w dowcipny sposób przekręcone, ale nie trudno domyślić się pierwowzoru. Miks wyszedł z tego pierwsza klasa, jedna z najzabawniejszych powieści o realiach współczesnej Polski.

Disorder

Rozmowa przeprowadzona w lutym 2007 roku, jeszcze przed książkową (papierową) premierą:

– „Souacz Park” to twoja druga książka, edycja pierwszej „Trzecia Rzeszapospolita” była nie tylko happeningiem, ale i nie małym skandalem. Ten tytuł ukazał się jednak wyłącznie w formie e-książki. Dlaczego?< ?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

– Proces wydawniczy trwał od kwietnia 2004 roku. Moi poprzedni wydawcy rozwiązali umowę na miesiąc przed planowanym wydaniem książki (marzec 2005), zostawiając mnie totalnie na lodzie… A wcześniej przez pół roku przesuwali termin wydania o miesiąc wprzód, mimo że prace redakcyjne były zakończone. W końcu znalazłem innego wydawcę, zebrałem się w kupę i napisałem wszystko od nowa latem 2005, siedząc w moim mieszkaniu na Sołaczu. I tym razem jednak z wydania nic nie wyszło i kolejny rok stracony. W końcu się wkurzyłem i postanowiłem wydać to samemu jako e-book. To rozwiązanie, które oferuje maksimum wolności i dostępności. Książkę można nabyć poprzez sms na www.souaczpark.poznanskirap.com. Pieniędzy będzie akurat na spłatę paru mandatów, które ostatnio mi powpadały, czyli na szczytny społeczny cel.

– Książka nawiązuje do serialu rysunkowego „South Park” – to taki literacki komiks, zgodzisz się?

– Na pewno przeżywałem fascynację  „South Parkiem”. Pewnego dnia narodził się pomysł na polską adaptację, a jako, że kreskówka była technicznie nierealna, zdecydowałem się na wersję literacką. Dla mnie „South Park” to pewien styl myślenia, kontynuacja absurdu Monty Pythona w wersji o wiele bardziej szyderczej i bezpośredniej. „South Park” to sposób na wyszydzenie tego, co nas przytłacza. Szyderstwo jest najlepszą bronią w walce z ludzką głupotą, na którą tak wielu z nas ma alergię. Dlatego propaguje ideę, zapoczątkowaną przez Treya Parkera i Matta Stone’a. Souacz Park to trzynaście lat obserwacji i doświadczeń. To dwa lata zbierania materiałów i pisania. Ciągłe zmiany, przemyślenia, latanie z notatkami, setki złotych wydanych na prasę brukową. Z początku miał to być pastisz „South Park”, jednak od czasu pomysłu na powieść zmieniło się moje podejście do życia. Siłą rzeczy zmieniła się również treść i forma książki. Z chaotycznej, szczeniackiej, alogicznej surrealistycznej paplaniny powstało jednolite fabularnie dzieło, które jest logiczne, choć subtelnie zahacza o surrealizm i abstrakcję, które bezpardonowo besztają naszą rzeczywistość, podkopując jej fundamenty.

– W powieści polityka przeplata się ze światem show biznesu, a hip-hop z punk rockiem. Książka promowana jest na koncertach i happeningach artystycznych…

– Do udziału w promocji zaprosiłem gości, którzy jak najbardziej pasowali do konwencji. I nie obchodzi mnie, że mogą się gryźć w ramach stylu. Wychowałem się na punk rocku, ale jestem otwarty na wszystko. Słucham różnej muzyki, w zależności od nastroju. Punka, reggae, metalu, jazzu, folku, hip-hopu, dance, disco, disco-polo, hause, techno… jestem otwarty na wszystko. Prócz komitywy z kapelami Włochaty i Alians wychodzę poza underground. Najpierw byli chłopaki z Nagłego Ataku Spawacza. Potem Tede i Kołcz z Bezeli. Potem Karramba i DJ YeeSooz z Vatos Locos Clan. Potem Piotr Lenin-Lisiewicz, z którym przebrani za jelenie rozwalaliśmy wiec SLD w maju < ?xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />2005. A kiedy obejrzałem teledysk „figo fago” Boys, powiedziałem sobie – Marcin Miller podwiezie moich bohaterów mercem CLK 320 cabrio. I zgodził się.

Rozmawiał: Disorder